سالهاست که روز اول دی ماه روز راهدار نام‌گذاری شده است. افرادی که سربازان خط مقدم جاده‌ها و البته مظلوم‌ترین آنها نیز هستند. کسانی که کمتر از آنها نام‌برده می‌شود ولی حضورشان غیر قابل انکار است. البته بسیاری از کارشناسان معتقدند که وقتی در کشورمان راهسازی بر راهداری اولویت دارد و در تقسیم اعتبارات، باقی‌مانده بودجه به راهداری اختصاص می‌یابد؛ راهداران نیز گمنام‌ترین نیروهای وزارت راه و شهرسازی است.
با توجه به اینکه پس از مدتی بهره‌برداری، به‌تدریج عوامل جوی و طبیعی منطقه، حجم ترافیک، بار وارده بر محور و ... باعث فرسایش سریع ساختمان راه می‌شود، راهداری و نگهداری راه‌ها به عنوان سرمایه ملی هر کشور مورد توجه ویژه کارشناسان و دست‌اندرکاران است تا وسائط نقلیه بتوانند با سرعت مناسب، راحت و مطمئن عبور کنند و عمر و دوام جاده افزایش و هزینه استهلاک و مخارج عبور کاهش یابد.
لذا در کشورهای پیشرفته اولویت هرگونه اجرای پروژه‌های عمرانی در بخش راه و ترابری در مرحله اول به امر نگهداری و بهسازی شبکه موجود راه‌های آن کشور است. به عنوان مثال از مجموع اعتبارات تخصیص داده شده در سال ۱۹۸۸ به بخش راه در کشور سوئد بالغ بر ۸۰ درصد آن صرف پروژه راهداری شده است. اما در کشور ما اولویت تخصیص اعتبار با ساخت و احداث پروژه‌های جدید است و باقی مانده بودجه به ناچار به راهداری اختصاص می‌یابد که این بخش را هر ساله با کمبود اعتبار مواجه می‌کند.
با توجه به اینکه راه‌ها به عنوان شریان حیاتی یک کشور محسوب می‌شوند و راهسازی هزینه‌های بسیار سنگین و زحمات زیادی دارد، چنانچه بخواهیم کشوری سالم و نیرومند داشته باشیم باید به این اساسی‌ترین خشت‌های زیربنایی مملکت ارج و اهمیت فراوانی دهیم؛ چراکه یک شبکه ارتباطی سالم استهلاک کمتر ماشین‌آلات و در نتیجه کمتر شدن وابستگی و جلوگیری از خروج ارز، تعدیل مصرف سوخت، تسریع در حمل و نقل کالا و ... را در بر دارد که باعث پایین‌ آمدن نرخ حمل و نقل می‌شود.